Byłem w okolicy starego rynku. Z ciekawości wszedłem do
nieco zapuszczonego budynku, który zapewne kiedyś był dobrze prosperującą
restauracją. Stoliki i krzesła porozstawiane w nieładzie zdążył pokryć kurz.
Wszedłem w głąb restauracji i podążałem plątaniną sal i pomieszczeń, aż
wyszedłem na dziedziniec. Tam stoliki były bardziej zadbane. Dziedziniec był
ogromny, wybrukowany małymi kostkami z szarego kamienia. Zajmował całą
powierzchnię pagórka, którego podnóże opływała wolno płynąca rzeka. Po chwili
podeszła starsza kobieta, bogato i elegancko odziana, o
arystokratycznych
manierach. Oprowadziła mnie. Mówiła, że kiedyś tu była wspaniała winnica. Teraz
pozostało kilka krzewów winnych i pamiątkowa tablica. Wszędzie były trochę zaniedbane
kwietniki i niedziałające już fontanny. Największe wrażenie jednak robiła
ogromna kamienna wieża. Zmierzaliśmy właśnie w jej kierunku, kiedy dołączył do
nas znajomy arystokratki. Bardzo mi przypominał Lesliego Nilsena. Weszliśmy do
środka. Kamienna wieża była pusta w środku. Kręte, spiralne kamienne schody pięły
się do góry wzdłuż ścian. Po kilkudziesięciu metrach wspinaczki, w końcu
doszliśmy do stropu, a właściwie do pierwszego piętra wieży. Nie dziwiło mnie
wtedy, że otaczało nas jezioro. Olbrzymia tafla wody
sięgająca niemal po horyzont,
przez co bardziej przypominała morze. Woda była całkowicie nieruchoma i gładka
niczym tafla szkła. Odbijało się w niej przyjemne pomarańczowe światło, jak
przy zachodzie słońca. W oddali można było dostrzec sylwetki olbrzymich dźwigów
portowych i kontenerów poustawianych w stosy, przez co upodabniały się do
piramid. Kobieta odebrała telefon. Usłyszałem krzyki kucharza, coś że się nie
wyrabia i chce zrezygnować. Staruszka pojednawczym tonem próbowała go uspokajać
i
zapewniła, że już do niego idzie, po czym skinieniem wskazała, byśmy szli
dalej i napomknęła, byśmy się nie bali
dzieciaków. Wspinaliśmy się więc dalej
po schodach, z tą różnicą, że teraz oplatały wieżę z zewnątrz. Drewniana
balustrada była w opłakanym stanie, w kilku miejscach uszkodzona, jakby ktoś
podczas dynamicznej bójki ją złamał i wpadł w otchłań przestrzeni poza nią.
"Nilsen" po chwili się zmęczył i stwierdził, że musi chwilkę odsapnąć
i że mnie dogoni. Kontynuowałem wchodzenia sam. Po kilkuset metrach dotarłem w
końcu na szczyt. Był tam rozległy park. Nastała noc, ale niezwykle jasna, bo
rozświetlona przez rozgwieżdżone niebo i wielki księżyc w pełni. Przechadzałem
się alejkami podziwiając piękne kwiaty, które zdawały się niemal ożywać
oświetlane srebrnym globem. Nad jedną z ławek unosiła się trupioblada para
dzieci, chłopiec i dziewczynka. Oboje odziani w białe koszule nocne. Twarze
znaczyła sieć czarnych żył prześwitujących przez półprzezroczystą, błękitnawą
skórę. Oczy były puste i ciemne, a dziąsła zapadnięte, przez co zęby były
bardziej wydatne. Powinienem się chyba ich bać, ale nie czułem wtedy strachu.
Wyczuwałem od nich radość i jednocześnie nieprzewidywalność typową dla
beztroskich dzieci, co makabrycznie kontrastowało z ich martwym stanem. Unosili
się w powietrzu wyraźnie zaciekawieni moją obecnością, a jednocześnie dawało
się
wyczuć dozę ostrożności i niepewności. Ciszę nocy rozdarł hałas potężnego
tłokowego silnika. Na trawie obok mnie wylądował dwupłatowy samolot śmigłowy, a
z wnętrza wrzeszczał "Nilsen" bym natychmiast wsiadał. Spojrzałem jeszcze
na "dzieciaki", które teraz wszystko obserwowały całkowicie
nieobecnie i już bez emocji. Odlecieliśmy...
